Autisme staat al vele jaren sterk in de belangstelling. De laatste vijftien jaar zijn initiatieven op het gebied van hulpverlening aan mensen met autisme als paddenstoelen uit de grond geschoten. Al deze aandacht heeft er enerzijds toe geleid dat mensen met autisme meer ondersteuning kunnen krijgen, maar anderzijds lijkt de integratie en participatie in de samenleving eerder afgenomen dan toegenomen. De belangrijkste oorzaak hiervoor is dat initiatieven uitgaan van autisme als een defect, Autismespectrumstoornissen, ASS, genoemd. Men gaat uit van grote, onveranderbare en fundamentele verschillen tussen mensen met en zonder ASS.

De Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) is er op gericht mensen weer te laten participeren. Voor veel mensen met autisme lijkt dit echter ver weg. Van de 16.000 kinderen en jongeren in Nederland die in 2018 niet naar school gingen, heeft een hoog percentage ASS. Sindsdien is die situatie niet ten gunste veranderd. Regelmatig wordt deze groep – volledig onterecht – beschouwd als ‘niet leerbaar’, ‘niet gemotiveerd’ of als ‘niet te integreren’. De landelijke cijfers over (jong)volwassenen die op weg zouden moeten zijn naar een zelfstandig leven zijn (ons) niet bekend, maar duidelijk is dat de hulpverlening zich ook hier geen raad weet met een groot aantal individuen met ASS.

 >>> Lees verder